»_بهترین خودمان باشیم ! در همه ی مقاطع زندگی ، همیشه جمعی بوده که ما عضوش بودیم و یک ارائه یکسان به همه ی آن جمع ،انجام شده است . دانشگاه ، محیط های آموزشی ، فرصت های یادگیری مهارت ، کتابها ! اما اتفاقی که رخ می دهد این است که قرار است چند نفر همسطح ما و با میزان آگاهی و تخصص و تجربه ما وجود داشته باشد ؟ من یک کتاب را یک بار می خوانم ، شما دو بار خوانده و دو کتاب هم موضوع آنرا می خوانید و شاید دیگری تمام کتابها و مقالات موجود در بخش رفرنس کتاب را هم می خواند . من یک روز برای تبلیغ کردن یا برنامه ریزی کاری صرف می کنم ، شما چند روز و دیگری شاید بیشتر از ما . آنچه دستمزد تلاش است نکته این مطلب نیست ، بلکه آنچه دیگران انجام نمی دهند (یا بهتر بگویم ، توان و حوصله انجام ندارند ) چیست ؟ چرا که تفاوت بین برترین ها در انجام دادن حجم این موارد است که دیگران حوصله و توان انجامش را ندارند ! و تفاوت نفرات بعدی با نفرات برتر انجام ندادن این موارد است . مهران محمدی

»_چقدر توان ماندن در ابهام ، ندانستن ، قطعی نبودن وضعیت را داریم ؟ این توان داشتن در واقع مدت زمان و چگونگی پذیریش وضعیت نامعلوم در چیزی است . این میزان ابهام و عدم اطمینان چقدر بر رفتار ما و تعامل ما در وضعیت موجود اثر می گذارد ؟ در واقع وضعیت ابهام و عدم قطعیت همانقدر که انسانها را وادار به واکنش می کند تا از وضعیت پروسس پر هزینه مغز رهایی یابند و زودتر به آسودگی برسند ، همان قدر هم ما را بیدار و هوشیار نگاه می دارد تا با هراس از شکست یا پیدا کردن راه حل همیشه فعالیتی را که انجام می دهیم توسعه پذیر باشد و رشد کند و ما هم کمی آینده نگر تر باشیم . به نظر می رسد فارغ از اینکه در چه فعالیتی هستیم ، وقتی تلاش کنیم که از این وضعیت رهایی یابیم ، بر تصمیم ها و نتایج آنها تاثیر سوء خواهد داشت ، در واقع ما کمتر سیستمی فکر خواهیم کرد . شاید باید این جمله خلاصه و پر ابهام را بگوییم که تاب آوردن در وضعیت عدم اطمینان و ابهام موجب رشد خواهد شد . مهران محمدی